جام جهانی ۱۹۷۴؛ دو آلمان در یک مستطیل سبز
تاریخ انتشار: ۱۸ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۶۶۳۴۷
در جام جهانی ۱۹۷۴ آلمان غربیِ میزبان در مقابل هم نام خودش در شرق قرار گرفت؛ بازی که بر خلاف انتظار بسیاری منجر به پیروزی یک بر صفر شرقی‌ها شد. با این حال، فرجام جام قهرمانی غربی‌ها بود.
جام‌جهانی فوتبال که دهه‌ها است همچون رقابت‌های المپیک هر چهار سال یک بار نگاه میلیون‌ها نفر را به خود خیره می‌کند، هر چند رخدادی ورزشی است اما از تحولات زمانه خود برکنار نبوده و نیست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در «جام جهانی ۱۹۳۸؛ در منگنه نازیسم، به کام فاشیسم» گفتیم چگونه نخستین ادوار جام جهانی زیر سایه جنگ‌طلبی رهبران اروپا قرار گرفت اما سقوط آنان سبب نشد بلافاصله شرایط به زمان پیش از جولان هیتلر، موسولینی و ژنرال فرانکو برگردد.
فوتبال و جام جهانی همچنان تحت شعاع آثار جنگ و کشمکش‌های سیاسی قرار گرفت و آنچنان که در «جام جهانی ۱۹۵۰؛ فرودستان هندی و رویای بربادرفته» و «جام جهانی ۱۹۵۴؛ ظهور و سقوط قدرت‌ها» روایت شد، با مباحث مربوط به «شمال _ جنوب» در معادلات روابط بین‌الملل و تقابل اغنیا و فقرا گره خورد.
در ادامه، «ژوست فونتین» فرانسوی با ۱۳ گل در «جام جهانی۱۹۵۸؛ آقای گل پَرپَر شده» لقب گرفت و در «جام جهانی ۱۹۶۲؛ بی‌رحمانه‌ترین بازی فوتبال» در سانتیاگو پایتخت شیلی به نمایش گذاشته شد و اما در «جام جهانی۱۹۶۶؛ توفانی زرد که از اردوگاه کار اجباری سر در آورد»، همان بازیکنان تیم ملی کره شمالی بودند که بعد شگفتی‌ساز شدن در یک چهارم نهایی ناکام ماندند و پس از بازگشت به کشورشان به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند.
با رنگی شدن فوتبال روی صفحه میلیون‌ها تلویزیون، «جام جهانی ۱۹۷۰؛ خداحافظی شادترین اسطوره فوتبال» هنرمندی پله اسطوره فوتبال جهان را واضح‌تر به تصویر کشید.
آلمان غربی امنیت را تضمین کرد
بعد از سقوط هیتلر تا سال‌های همچنان «امنیت» به عنوان مهمترین مساله در اروپا خودنمایی می‌کرد. اروپایی‌ها در هر کاری ابتدا به امنیت توجه می‌کردند چرا که آن قدر در سال‌های جنگ جهانی و قبل از آن با ناامنی به خصوص از طرف دیکتاتورها مواجه بودند که در وهله نخست به امنیت فکر می‌کردند. با چنین تفکری، برگزاری مسابقات فوتبال در یک کشور به امنیت آنجا بستگی داشت. حوادث «المپیک مونیخ۱۹۷۲» نیز خود مزید بر علت شده بود که چنین تفکری حاکم شود. به همین دلیل هم هنگامی که آلمان غربی در نظر داشت میزبانی جام جهانی ۱۹۷۴ را برعهده بگیرد، می‌خواست امنیت ایجاد شده در کشورش را به کشورهای جهان نشان دهد.
هرچه که بود میزبانی جام جهانی به آلمان غربی سپرده شده تا ۱۴ کشور براساس رده‌بندی و آلمان غربی به عنوان میزبان و برزیل به عنوان قهرمان دوره قبل به مصاف یکدیگر بروند. در پایان این رقابت‌ها میزبان توانست با حساب ۲ بر یک هلند را شکست دهد و قهرمانی را به دست آورد. لهستان و برزیل هم در جایگاه‌های سوم و چهارم قرار گرفتند.
یک کشور با دو تیم رو در روی هم
آلمان غربیِ میزبان قرار بود در مقابل دیگر هم نام خودش در شرق قرار بگیرد تا به این گونه یک کشور با دو تیم در جام باشد. ماجرا هم از آنجایی شروع شد که در جریان کنفرانس «یالتا» که به کنفرانس «تقسیم جهان» به ویژه آلمان مشهور شد، دولت‌های متفق اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، ایالات متحده آمریکا، فرانسه و انگلستان تصمیم گرفتند که پس از شکست آلمان، این کشور را به دو بخش شرقی و غربی تقسیم کنند.
به این ترتیب آلمان شرقی و آلمان غربی میراثی بود که بعد از جنگ جهانی برجای ماند تا در تمام عرصه‌ها به عنوان دو کشور نقش‌آفرینی کنند که یکی از این عرصه‌ها مسابقات ورزشی به خصوص فوتبال بود.
سیاسی‌ترین دیدار جام
در مرحله گروهی جام جهانی در ۲۲ ژوئن ۱۹۷۴ دو تیم آلمان غربی با آلمان شرقی در ورزشگاه فولکس پارک اشتادیوم شهر هامبورگ به مصاف یکدیگر رفتند تا اتفاقی نادر در دنیا فوتبال رقم بخورد. در آن زمان تنش سیاسی میان دو آلمان برقرار بود و سیاست ردپای خود را در مستطیل سبز نیز برجای گذاشته بود.
هرچه که بود بازی در اوج هیجان و با حضور ۶۰ هزار تماشاگر برگزار شد تا جنگ داخلی برای تعیین صدرنشین شروع شود. آلمان غربی با ستارگانی همچون بکن‌باوئر، برتی فوکس، پل برایتنر، گرد مولر و ... توپ و میدان را در دست داشت و هر لحظه بوی گل به مشام می‌رسید اما برخلاف جریان بازی در دقیقه ۷۷ «یورگن اسپارواسر» توانست تک گل بازی را وارد دروازه آلمان غربی کند و تیمش را برنده از میدان خارج کند.
در این بازی تاریخی، بازیکنان سعی داشتند تنش‌های سیاسی را وارد زمین نکنند، به همین دلیل هم بازی بدون تنش دنبال می‌شد و «رامون بارتو روئیس» داور اروگوئه‌ای تنها سه کارت زرد نشان داد که همه برای بازیکنان آلمان شرقی بود. «هانس یورگن کرایشه» مهاجم تیم ملی آلمان شرقی و یکی از بازیکنان حاضر در این دیدار می‌گوید: «مقام‌ها امیدوار بودند آبروریزی پیش نیاید. البته بازیکنان هیچ فشاری احساس نمیکردند. برعکس ما منتظر بودیم خودمان را جلوی آلمان غربی محک بزنیم. این مسابقهای بود که بارها از مسئولان خواسته بودیم برگزار شود ولی آنها جلویش را می‌گرفتند.»
هنگامی که سوت پایان بازی زده شد گل اسپارواسر، او را به محبوب‌ترین ورزشکار کشورش تبدیل کرد و ۶۰ هزار تماشاگری که این بازی را تماشا کردند شاهد آخرین تقابل دو کشور در زمین فوتبال بودند؛ بازی که تا به امروز تنها یک بار اتفاق افتاده است.
«هانس آپل» که تازه یک ماه از شروع کارش به عنوان وزیر دارایی آلمان غربی میگذشت و این دیدار را در ورزشگاه تماشا می‌کرد، شک نداشت بازی را خواهند برد. او پیش از مرگش در سال ۲۰۱۱ گفت:«من مطمئن بودم دست کم ۰-۳ بازی را میبریم. نه عصبی بودم و نه نگران. ما در فوتبال عالی بودیم و هیچ‌کس هیچ چیز در مورد آنها نمیدانست»
منبع: خبرگزاری ایرنا برچسب ها: فوتبال ، جام جهانی فوتبال ، آلمانمنبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: فوتبال جام جهانی فوتبال آلمان آلمان شرقی آلمان غربی قرار گرفت جام جهانی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۶۶۳۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
از دجله تا راین!/کدام کشور اروپایی رکورددار تجهیز صدام به تسلیحات شیمیایی بود؟
روزنامه آلمانی «بیلد زایتونگ» روز ۱۳ اردیبهشت سال۱۳۶۷ نوشت: «در جنگ ایران و عراق حداقل ۱۶ شرکت آلمانی مظنون به مشارکت در برنامه‌های تسلیحاتی عراق هستند و دادگستری آلمان مشغول تحقیق در این زمینه است».
به گزارش ایسنا، روزنامه قدس نوشت: روزنامه پرطرفدار «بیلد» اولین و آخرین رسانه آلمانی نبود که در این باره مطلب منتشر کرد همچنان که شرکت‌ها و مؤسسات آلمانی دخیل در فروش تسلیحات شیمیایی به عراق فقط همین ۱۶ شرکت نبودند.
یک قُلُپ گاز خردل
حتی تصاویر به جا مانده از کشتارهای شیمیایی، اسناد و مدارک به جا مانده و عکس و فیلم‌های جانبازان شیمیایی نمی‌توانند برای جوانان و میانسالان نسل امروز، آن طور که شاید و باید از هولناکی سلاح‌های شیمیایی بگویند. هیچ‌کدام از تصاویر حتی اگر زبان باز کنند نمی‌توانند از زبان رزمنده‌ای که ناغافل و ناچار در معرض گاز «عامل اعصاب» قرار گرفته، مردمک چشم‌هایش منقبض شده، عضلاتش بی حس و حال می‌شوند و سلسله اعصاب مربوط به سیستم تنفسی‌اش یکی‌یکی از کار می‌افتند، حرف بزنند و بگویند تا یکی دو ساعت دیگر که مرگ قرار است برسد، چه حالی دارد و چه درد جانکاهی را تحمل می‌کند. همان‌طور که نمی‌توانند به من و شما درست و حسابی بفهمانند، گاز خردل چه بر سر پوست دست و صورت آدم می‌آورد و تاول‌های هولناکش با ریه رزمنده‌ای که آن را تنفس کرده چه می‌کند. «عامل خون» یعنی چه و با آدم چه می‌کند...؟
کارخانه‌اش را ببر
درباره نقش کشورهای غربی در کمک نظامی به صدام که هیچ، درباره نقش آنها و ردپایشان در تجهیز ارتش بعثی به انواع و اقسام سلاح‌های ممنوعه و مرگبار شیمیایی، در همان سال‌های آخر جنگ افشاگری‌های زیادی شد. در میان کشورهای همیشه مدعی حقوق بشر، انسانیت و آزادی، آلمانی‌ها گویا، گوی سبقت را در کمک شیمیایی به بعثی‌ها ربوده بودند. این را براساس اعتراف‌های اندک‌اندک رسانه‌های غربی و بعدتر اعتراف‌های خود آلمانی‌ها می‌گوییم. «اشپیگل» چند سال بعد و زمانی که نشریات دیگر اروپایی و یا آمریکایی جسته و گریخته افشاگری‌های محدودی درباره آزمایشگاه و کارخانه مواد شیمیایی در ساحل دجله، شهر سامرا و... انجام دادند، در سلسله گزارش‌های مفصل نه‌تنها از ارسال سلاح‌های شیمیایی بلکه از انتقال کارخانه و تکنولوژی ساخت مواد مرگبار شیمیایی توسط آلمان خبر می‌دهند. فقط در یک مورد آن تاجر عراقی «علی قاضی» که با وساطت رئیس‌جمهور و وزیرخارجه وقت آلمان از زندان‌های عراق آزاد شده و به آلمان برگشته، در هامبورگ شرکت صادرات و واردات راه می‌اندازد و با همکاری یک افسر عضو سازمان ضدجاسوسی آلمان غربی، ترتیب صدور یک کارخانه تهیه سلاح‌های شیمیایی به عراق را می‌دهد. این کارخانه سالیانه یک‌میلیون و ۷۶۰ هزار تن مواد شیمیایی را به گازهای کشنده خردل و تابون تبدیل می‌کند.
نه حتی یک یورو!
رسانه‌های مختلف ایرانی و غیرایرانی یک بار همزمان با آغاز شرارت تکفیری‌ها در سوریه که وزیرخارجه آلمان بابت احتمال استفاده دولت سوریه از تسلیحات شیمیایی ابراز نگرانی کرد و بار دیگر همزمان با بالاگرفتن اغتشاشات در ایران و اشک تمساح ریختن دولتمردان آلمانی برای مردم ایران، از سال‌های جنگ تحمیلی نوشتند و به آلمانی‌ها یادآور شدند در دهه ۶۰ حداقل ۸۰ شرکت آلمانی به صدام تسلیحات شیمیایی یا تکنولوژی تولید آن را می‌فروخته‌اند! آشنایی با سابقه و سرانجام فقط یکی از این شرکت‌ها بد نیست: «شرکت «Imhausen-Chemie» که پای ثابت فروش تسلیحات شیمیایی به عراق است یک شرکت مثلاً دارویی- شیمیایی است که سال ۱۹۱۲ پایه‌گذاری شده و در طول جنگ دوم جهانی هم سراغ تولید مواد شیمیایی فوق‌خطرناک و مرگبار رفته است. در دهه۸۰ میلادی صادرکننده مواد شیمیایی مرگبار به عراق و لیبی بوده، مواد ممنوعه‌ای همچون اکستازی را صادر می‌کرده و... بنا به نوشته «اشپیگل» بعدها و با اعلان ورشکستگی شرکت و افشاگری رسانه‌ها، تحت پیگرد قرار می‌گیرد، اما مقام‌های دولتی آلمان به‌شدت از آن حمایت می‌کنند. در نهایت این شرکت نه به خاطر فروش تسلیحات شیمیایی به عراق، بلکه به خاطر تولید مواد روانگردان و فروش آنها به لیبی فقط محکوم به پرداخت جریمه نقدی می‌شود، مالکش مدتی به زندان رفته و بعد به بهانه بیماری آزاد می‌شود و به قول اشپیگل حتی یک یورو از ثروت کلانی که اندوخته، توسط دولت ثبت و ضبط نمی‌شود!
انتهای پیام
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند